ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12

Μόλις σηκώθηκαν έκαναν ένα μπανάκι, ήπιαν έναν καφέ και έφυγαν για το αεροδρόμιο, η πτήση τους αναχωρούσε στις δέκα, έφτασαν μια ώρα πριν, έκαναν έλεγχο στα εισιτήρια τους και όσο περίμεναν για να ανέβουν στο αεροπλάνο ψώνισαν κάποια πράγματα από τα μαγαζάκια, μόλις ανακοινώθηκε ότι η επιβίβαση ξεκινάει έκαναν έλεγχο αποσκευών και περίμεναν την σειρά τους για να τους βάλουν στις θέσεις τους.
Η πτήση κράτησε σαράντα πέντε λεπτά, όταν κατέβηκαν η Κέλι είχε ένα σφίξιμο στο στομάχι, αυτό το πάθαινε κάθε φορά που πετούσε, κάθισαν για λίγο στην καφετέρια για να ηρεμήσει, όταν ένιωσε καλύτερα πήγαν στην έξοδο για να βρουν ένα ταξί, ο Νικ έδωσε την διεύθυνση του, καθώς προχωρούσαν στους δρόμους της Νέας Υόρκης η Κέλι ένιωθε μια τρελή χαρά, είχε έρθει ξανά αλλά τώρα της φαινόταν όλα διαφορετικά, φαντάστηκε να περπατάει το βράδυ αγκαλιά με τον Νικ και αναστέναξε δυνατά
''Τι έγινε αγάπη μου, αισθάνεσαι καλά;''
''Μια χαρά, γιατί ρωτάς;''
''Επειδή αναστέναξες τόσο βαθιά και ανησύχησα''
''Όχι, μην αγχώνεσαι, απλά βλέποντας την διαδρομή, σκέφτηκα τι όμορφα που θα είναι μια βόλτα εδώ το βράδυ''
''Αυτό σου το υπόσχομαι ότι είναι πάρα πολύ ωραία, το βραδάκι θα σε βγάλω έξω και θα το δεις''
''Αλήθεια, που είναι επιτέλους το σπίτι σου;''
''Δύο τετράγωνα πιο κάτω, σε λίγο θα φανεί''
''Άντε να δω και το γούστο σου''
''Νομίζω ότι το γούστο μου το ξέρεις''
''Δεν εννοώ αυτό βρε χαζούλι''
''Άκου, το σπίτι μου μετά από τον θάνατο της γυναίκας και της κορούλας μου, δεν του έκανα και πολλές αλλαγές, έδωσα κάποια πράγματα γιατί μόνο στην θύμηση της δεν ήθελα να τα βλέπω, κατά τα άλλα η διακόσμηση είναι δικιά της''
''Λυπάμαι πολύ αγάπη μου''
''Μην σκας, το έχω ξεπεράσει πλέον και είμαι καλά, δεν φαίνεται άλλωστε;''
''Και βέβαια φαίνεται'' του είπε και του έδωσε ένα φιλί
''Ορίστε, να το, φτάσαμε''
''Ποιο; Αυτό το θηρίο;''
''Δεν είναι τόσο μεγάλο όσο φαίνεται''
''Πλάκα μου κάνεις τώρα; Το δικό μου μοιάζει καλύβα μπροστά σε αυτό''
''Έλα, μην μιλάς πολύ, κατέβα, να πάρουμε τις βαλίτσες και να σε ξεναγήσω στο παλάτι μου''
πράγματι το σπίτι ήταν σαν μικρό παλάτι, με το που πέρασαν την καγκελόπορτα η Κέλι κάθισε και χάζεψε τον κήπο, ήταν τεράστιος, παντού έβλεπες λουλούδια, τριαντάφυλλα, κρίνους, αζαλέες και κάθε λογής φυτό που μπορούσες να φανταστείς, μπαίνοντας στο σπίτι τους υποδέχτηκε μια γυναίκα
''Καλημέρα Ρόζα μου. Τι κάνεις, όλα καλά εδώ;'' πήγε και την αγκάλιασε
''Καλημέρα Νικ, πως πέρασες;''
''Ας πούμε ότι θα μπορούσαν να υπάρξουν και χειρότερα. Να σου συστήσω από εδώ την Κέλι, φίλη, Κέλι από εδώ η Ρόζα η οικιακή μου βοηθός''
''Χάρηκα πολύ κυρία''
''Σε παρακαλώ να με φωνάζεις με το όνομά μου Ρόζα, για να τα πάμε καλά οι δύο μας''
''Όπως επιθυμείς, να σας φέρω κάτι να πιείτε; Για τις βαλίτσες θα φωνάξω τον Μαρκ.''
''΄Εναν καφέ θα το πίναμε και οι δύο''
''Έρχεται σε λίγο''
αφού έφυγε, η Κέλι άρχισε να προχωράει μέσα στο σπίτι, το πόσο όμορφο ήταν δεν μπορούσε να το περιγράψει, αφού ο Νικ την άφησε λίγο να περιτριγυρίσει της είπε
''Αυτός εδώ είναι ο διάδρομός μας, οι πίνακες που βλέπεις στα δεξιά σου είναι η συλλογή της γυναίκας μου, όλα είναι αυθεντικά έργα του Πικάσο, έλα από εδώ τώρα'' πέρασαν την πόρτα που βρισκόταν στα αριστερά της
''Εδώ είναι το σαλόνι''
''Νικ, είναι πολύ όμορφο''
''Αυτό είναι αλήθεια'' ήταν τεράστιο, υπήρχαν δύο σαλόνια, ένα μικρό δίπλα στο τζάκι και ένα άλλο, το μεγάλο, το οποίο απλωνόταν στο υπόλοιπο δωμάτιο και μπροστά στις πόρτες που έβλεπαν στον κήπο, η Κέλι τα έχασε, δεν μπορούσε να πει κουβέντα, τα έπιπλα ήταν σε πολύ μοντέρνο ρυθμό αλλά παράλληλα απέπνεαν και μια ανάσα παλιού καιρού, υπήρχαν και εδώ πίνακες, πάνω στο τζάκι είδε κάποιες φωτογραφίες, πλησίασε
''Μπορώ να τις δω;''
''Και το ρωτάς; Έλα να σου πω ποιοι είναι ποιοι''
έπιασε στα χέρια της μία,
''Πέτυχες διάνα κατευθείαν, αυτή είναι η γυναίκα μου η Ρέιτσελ, δίπλα στην άλλη κορνίζα είναι η κόρη μου η Μαρί'' όταν μίλησε για την κόρη του η φωνή του έγινε λίγο πιο σιγανή
''Ήταν όμορφες και οι δύο''
''Όπως το είπες, ήταν...''
''Αχ! Μωρό μου, καταλαβαίνω ότι σου είναι δύσκολο''
''Μην ρίχνουμε τώρα την ψυχολογία μας, η επόμενη είναι ο μπαμπάς μου και η μαμά μου, η αδερφή μου με τον άντρα της και τα παιδιά τους, εδώ εγώ στην αποφοίτηση μου από την σχολή''
''Δεν άλλαξες από τότε''
''Σχεδόν καθόλου, μόνο με κάποιες ρυτίδες την γλύτωσα, ευτυχώς'' γέλασαν και οι δύο
''Αχ! Αυτή είναι του γάμου σας, ε;''
''Ναι, μόλις είχε τελειώσει η τελετή''
καθώς μιλούσαν ήρθε η Ρόζα
''Έτοιμοι οι καφέδες σας, Κέλι πως τον πίνεις εσύ;''
''Σκέτο, ούτε γάλα''
''Σαν τον Νικ και εσύ, να δω πότε θα σας πιάσει το στομάχι σας, δεν φτάνει που είναι σκέτοι τους πίνετε και τον ένα μετά τον άλλο.''
''Εντάξει Ρόζα, σε ευχαριστώ πολύ, τι καλό θα μας ετοιμάσεις για μεσημέρι;''
''Ότι τραβάει η όρεξή σας''
''Μια μακαρονάδα από τα χεράκια σου, ξέρεις από εκείνη με τη καυτερή σάλτσα;''
''Εγώ νόμιζα ότι θα πεις κανένα παράξενο, το πιο εύκολο πράγμα ζητάς''
''Δεν θέλω να σε παιδέψω ακόμα δεν γύρισα''
''Κατά τις δύο είναι καλά να φάτε;''
''Ναι, είναι τέλεια'' η Ρόζα έφυγε και έμειναν πάλι μόνοι τους
''Θα μου δείξεις και το υπόλοιπο σπίτι;''
''Βεβαίως, να πιούμε όμως πρώτα τον καφέ μας'' μετά από μισή ώρα σηκώθηκαν, της έδειξε το γραφείο του, τι οποίο ήταν πολύ επιβλητικό
''Νικ, πως μπορείς και δουλεύεις σε τόσο μουντό γραφείο;''
''Εάν ήταν πιο χαρούμενο, δεν θα υπήρχε περίπτωση να λύσω τις υποθέσεις μου''
''Όλος ο τοίχος από πάνω μέχρι κάτω βιβλιοθήκη, ένα τεράστιο τζάκι και στη μέση το γραφείο σου, λίγο συνηθισμένο δεν είναι;''
''Αν δεν σου αρέσει μην μπαίνεις''
''Μην θυμώνεις, μια πλάκα σου έκανα''
''Πάμε στο δωμάτιο παιχνιδιών''
''Τι; Έχεις και τέτοιο;''
''Υπήρχε περίπτωση να μην έχω;''
όταν μπήκαν μέσα η Κέλι αντίκρισε ένα πανδαιμόνιο, ένα τραπέζι για επιτραπέζια, ένα για πινγκ-πονγκ, μπιλιάρδο και σε μια γωνία πιο πέρα υπήρχε ένας καναπές και ένα σύνθετο το οποίο πάνω είχε κάθε λογής ηλεκτρονικό παιχνίδι, playstation, xbox και πολλά άλλα
''Αυτός είναι ο παράδεισός μου, ειδικά το βράδυ''
''Δεν είσαι καλά εσύ''
''Γιατί; Όλοι κρύβουμε ένα παιδί μέσα μας, το θέμα είναι πως θα το βγάλει ο καθένας έξω, εγώ ανακάλυψα αυτόν τον τρόπο. Τώρα μας μένει η τελευταία μας στάση που είναι τα δωμάτια στον πάνω όροφο''
''Άντε πάμε να τα δούμε και αυτά, γιατί ειλικρινά άρχισα να κουράζομαι με τόσο περπάτημα''
ανέβηκαν την μεγάλη εσωτερική σκάλα και εκεί η Κέλι βρήκε μια μεγάλη έκπληξη, ο όροφος χωριζόταν σε δύο πτέρυγες, στην αριστερή υπήρχαν τα δωμάτια των ξένων και στην δεξιά η κρεβατοκάμαρα του Νικ και άλλα δύο δωμάτια τα οποία προοριζόταν όπως της είπε για τα παιδιά, στη μέση υπήρχε ένα άγαλμα και από δίπλα ένα τζάκι και δύο καρεκλοπολυθρόνες, της έδειξε τα δωμάτια ένα ένα, όλα είχαν το δικό τους μπάνιο, ένα γραφειάκι με υπολογιστή επάνω και μικρό σαλονάκι, όταν πήγαν στο παιδικό δωμάτιο ήταν σαν να έμενε κάποιο παιδί εκεί
''Δεν το πείραξα καθόλου, δεν ήθελα να φύγει η θύμηση της από εδώ μέσα και δεν θέλω να το αλλάξω, θα μείνει όπως το άφησε η μικρή ότι και αν γίνει''
''Εντάξει μωρό μου μην σε ανησυχεί αυτό, κανένας δεν θα το πειράξει, πάμε στο δωμάτιό σου;''
''Ακολούθησε με'' όταν άνοιξε την πόρτα είδε ένα φωτισμένο από τον ήλιο δωμάτιο που της άρεσε πιο πολύ από τα άλλα, το κρεβάτι ήταν υπέρδιπλο και τόσο μαλακό, πήγε στο παράθυρο και κοίταξε τον κήπο από κάτω, ήταν τέλεια
''Νικ, δεν παίζεσαι με τίποτα'' τον αγκάλιασε και τον φίλησε με πολλή αγάπη, το μπάνιο και η ντουλάπα ήταν ολόκληρα δωμάτια από μόνα τους, ξαφνικά χτύπησε το εσωτερικό τηλέφωνο
''Πες μου Ρόζα''
''Νικ, είναι δύο, δεν θα κατέβετε για φαγητό;''
''Πότε πήγε; Δεν το καταλάβαμε, ερχόμαστε τώρα. Άντε κοπελιά, πάμε να φάμε''
κατέβηκαν στην τραπεζαρία, το μεσημεριανό τους περίμενε, μαζί και η Ρόζα,
''Θα θέλατε κάτι άλλο;''
''Ναι Ρόζα, να φας μαζί μας, πάντα τρώμε μαζί, τώρα θα το χαλάσουμε;''
''Μα η Κέλι δεν το ξέρει αυτό και ίσως δεν θέλει''
''Σοβαρά μιλάς; Πάρε ένα πιάτο και έλα''
''Πολύ καλά, θα σας κάνω παρέα'' μέχρι να πάει στην κουζίνα και να έρθει η Κέλι είχε σερβίρει και την περίμενε, πήρε το πιάτο της το γέμισε και κάθισαν όλοι μαζί συζητώντας, μόλις τελείωσαν ήπιαν ακόμα έναν καφέ και πήγαν να ξαπλώσουν, ο Νικ είπε στην Ρόζα να τους ξυπνήσει κατά τις έξι, ανέβηκαν επάνω, μπήκαν και οι δύο στην μπανιέρα, έκαναν μπάνιο ο ένας στον άλλο και έρωτα με πάθος τρελό, ξάπλωσαν στο κρεβάτι κατά τις τέσσερις και μισή, πότε πήγε έξι δεν το κατάλαβαν, αφού σηκώθηκαν είπαν στην Ρόζα να φέρει καφέ στο δωμάτιο παιχνιδιών, έκατσαν με τις ώρες, έπαιξαν όλα τα παιχνίδια που υπήρχαν, σε κάποια στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο, το σήκωσε ο Νικ
''Παρακαλώ;''
''Γεια σου αγόρι μου. Τι κάνεις, πότε γύρισες;''
''Γεια σου μαμά, σε ξέχασα, συγγνώμη''
''Ευτυχώς που πήρα τη Ρόζα για να δω τι κάνει και μου το είπε, γιατί από εσένα δεν το περιμένω''
''Γίνεσαι κακιά τώρα, θα σε έπαιρνα για να πάμε αύριο το μεσημέρι για φαγητό''
''Γιατί δεν έρχεσαι από το σπίτι;''
''Ξέρεις μαμά, έχω και παρέα μαζί μου''
''Φέρε την μαζί παιδί μου, τι έγινε;''
''Καλά, μόλις τελειώσω από την υπηρεσία θα έρθουμε, φιλιά πολλά, τα λέμε αύριο''
''Η μαμά σου ήταν;''
''Ναι, αύριο το μεσημέρι θα φάμε στο σπίτι τους''
''Κανένα πρόβλημα''
''Πάμε να ντυθούμε να βγούμε μια βόλτα''
''Τι να βάλω; Που θα πάμε;''
''Κάτι τελείως απλό, σήμερα θα περπατήσουμε για αρχή και μετά θα δούμε''
''Ότι πείτε αφεντικό, τρέχω''
σε μισή ώρα ήταν και οι δύο στην πόρτα
''Ρόζα μου μπορείς να φύγεις, για σήμερα δεν σε θέλω άλλο, θα σε δούμε το πρωί''
μπήκαν στο αυτοκίνητο του Νικ, ένα cryshler κάμπριο, το άφησε στο κέντρο και άρχισαν να περπατάνε, μπήκαν σε ένα εμπορικό και έκαναν βόλτες, πήγαν στο πάρκο, περπατούσαν για αρκετές ώρες, κάποια στιγμή βρήκαν έναν πάγκο με hot dogs, πήραν από δύο ο καθένας και έκατσαν σε ένα παγκάκι, μετά μπήκαν σε μια πάμπ, παρήγγειλαν ένα ποτάκι, διασκέδασαν πάρα πολύ, όταν ήρθε η ώρα να γυρίσουν σπίτι, δεν ήθελαν αλλά έπρεπε γιατί ο Νικ είχε δουλειά αύριο
''Εγώ τι θα κάνω το πρωί;''
''Θα ξυπνήσεις ότι ώρα θέλεις και μπορείς να βγεις για ψώνια, πάρε μαζί και την Ρόζα για να σε βοηθήσει''
''Καλά, θα το αντέξω το πρωί μακριά σου''
''Πέσε κοιμήσου τώρα γιατί είμαι πτώμα και θα τα πούμε το πρωί''
''Καληνύχτα, κακέ άνθρωπε''
''Καληνύχτα αγάπη μου''
Έτσι τελείωσε και η σημερινή μέρα για τη Κέλι και τον Νικ, τους αποχαιρέτησε με ένα χαμόγελο στα χείλι.