ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4

Ξύπνησε απότομα από το χτύπημα του τηλεφώνου, ήταν χαμένη σε μια λήθη που μέχρι να βρει τον δρόμο για το φως πέρασε αρκετή ώρα, το τηλέφωνο βρισκόταν στο κομοδίνο δίπλα από το κρεβάτι, σηκώθηκε , άναψε το πορτατίφ, είδε το ρολόι, ήτανε τέσσερις και μισή, απάντησε νυσταγμένα:
‘’Μπίσοπ, λέγεται’’
‘’Εδώ ιατροδικαστής Κομπς, σε ξύπνησα;’’
‘’Ελπίζω να είναι σοβαρό αλλιώς θα έρθω εκεί και…’’
Ο Κομπς γέλασε με τον τρόπο της…
‘’Έλα Κέλι, ξέρεις ότι δεν θα μου κάνεις τίποτα, γιατί φέρεσαι έτσι;’’
‘’Εντάξει, με κατάλαβες πάλι, πες μου τι συμβαίνει;’’
‘’Μόλις τελείωσα με την αντιδήμαρχο, θα έρθεις για το πόρισμα; Βρήκα κάτι σημαντικό’’
‘’Μπακ, είσαι τέλειος, έρχομαι’’
Σηκώθηκε από το κρεβάτι, σκόνταψε όπως πάντα στην καρέκλα δίπλα στην ντουλάπα, καταράστηκε για άλλη μια φορά τον εαυτό της που όλο ξεχνούσε να της αλλάξει θέση και μπήκε στο μπάνιο για ένα ντουζ, μόλις τελείωσε διάλεξε τα ρούχα της, ένα τζίν, ένα μπλουζάκι και το σακάκι της, αυτό το ντύσιμο το είχε υιοθετήσει από τότε που μπήκε στο Σώμα και δεν το είχε αλλάξει μέχρι τώρα, πήρε τα κλειδιά της από το τραπέζι δίπλα στην πόρτα και έφυγε, το αυτοκίνητο της ένα Volvo του 2000 με τετρακίνηση την περίμενε ανυπόμονο λες και ήξερε που έπρεπε να πάει, σταμάτησε να πάρει ένα καφέ, σκέτο όπως πάντα και διπλό, έφτασε στο παρκινγκ της Υπηρεσίας που δεν υπήρχε σχεδόν κανένα αυτοκίνητο και μπήκε μέσα.
‘’Μπακ, ήρθα…’’
‘’Καλώς την, δεν ήθελα να σε ξυπνήσω αλλά ξέρω ότι το θέμα σε απασχολεί προσωπικά’’
‘’Καλά έκανες, για πες μου τώρα τι έχεις για μένα;’’
‘’Λοιπόν, βάση των στοιχείων, η αντιδήμαρχος μαχαιρώθηκε δέκα φορές, συν της άλλης κάτι που δεν το περιμέναμε, υπάρχουν και ίχνη βιασμού, φαίνεται ότι αντιστάθηκε γιατί τα χέρια της είναι γδαρμένα…’’
‘’Περίμενε λίγο, ίχνη βιασμού πριν ή μετά τον θάνατο;’’
‘’Πριν, η ώρα θανάτου είναι μεταξύ δώδεκα τα μεσάνυχτα και δύο, υπήρξε πάλη, ο δράστης είναι αριστερόχειρας και με μεγάλη μυϊκή δύναμη.’’
‘’Μάλιστα, την τελείωσες ή όχι ακόμα;’’
‘’Τελείωσα, θα φωνάξω το γραφείο κηδειών, να την πάρει και να την ετοιμάσει.’’
‘’Εντάξει, σε ευχαριστώ και πάλι που με ειδοποίησες, αλήθεια τι ώρα πήγε;’’
‘’Είναι εφτά και μισή’’
‘’Ωραία, φεύγω θα πάω να πάρω τον Τζόουνς και να ξεκινήσουμε το ψάξιμο’’
Βγήκε από το νεκροτομείο, πήγε στο αμάξι, έβαλε μπροστά και ξεκίνησε για τον Τζόουνς, σκέφτηκε ότι έπρεπε να τον πάρει τηλέφωνο να τον ειδοποιήσει αλλά το μετάνιωσε, το πολύ – πολύ θα τον περίμενε λίγο.
Μπαίνοντας στο ξενοδοχείο, πήγε κατευθείαν στην ρεσεψιόν για να τον ζητήσει.
‘’Καλημέρα σας, τον κο. Τζόουνς παρακαλώ’’
‘’Καλημέρα σας, ο κος. Τζόουνς παίρνει το πρωινό του στην τραπεζαρία, να τον ειδοποιήσω;’’
‘’Όχι ευχαριστώ, θα πάω να τον βρω μόνη μου, πως θα τον βρώ;’’
‘’Θα προχωρήσετε στον διάδρομο και μόλις τελειώσει θα στρίψετε αριστερά’’
‘’Ευχαριστώ πολύ’’
Προχώρησε στον διάδρομο, έστριψε αριστερά όπως της είπε ο υπάλληλος και βρέθηκε μέσα στην τεράστια τραπεζαρία, τον έψαξε για λίγο και τελικά τον είδε να κάθεται σε ένα τραπέζι με γυρισμένη την πλάτη στην πόρτα και να απολαμβάνει τον καφέ του βλέποντας την θέα προς την θάλασσα και διαβάζοντας μια εφημερίδα, τον πλησίασε αλλά πριν του πει κουβέντα της μίλησε αυτός.
‘’Καλημέρα Κέλι, δεν σε περίμενα χωρίς να μου τηλεφωνήσεις’’
Η Κέλι ξαφνιάστηκε όταν της μίλησε χωρίς καν να την δει
‘’Καλημέρα, πως κατάλαβες ότι ήμουν εγώ;’’
‘’Τι στο καλό ειδικός πράκτορας θα ήμουν αν δεν καταλάβαινα πότε μπαίνει μια όμορφη γυναίκα μέσα σε έναν χώρο, ειδικά αν αυτήν την γνωρίζω κιόλας, θέλεις να σου πω πως σε κατάλαβα; Λοιπόν, έχεις έναν αέρα που μόνο μια δυναμική γυναίκα σαν εσένα θα μπορούσε να τον έχει και με αυτόν τον αέρα το άρωμα του σώματος σου και της κολόνιας σου φαίνονται στην μύτη ειδικά ενός άντρα σαν… πώς να σου το περιγράψω… σαν βάλσαμο στην ψυχή’’
της χαμογέλασε και φωτίστηκε ολόκληρο το πρόσωπό του, η Κέλι γούρλωσε τα μάτια της γιατί ένιωσε λίγο άβολα άλλα μετά πήρε όλο της το θάρρος και τον ρώτησε
‘’Μήπως με φλερτάρεις λίγο κύριε Νικ…;’’
‘’Θα ήταν παράξενο αν δεν το καταλάβαινες, απορώ πως οι συνάδελφοι σου καταφέρνουν και δουλεύουν μαζί σου.’’
‘’Υπερβολές, είμαι μια κανονική γυναίκα και κανένας μου συνάδελφος δεν μου έχει δείξει ερωτικό ενδιαφέρον μέχρι τώρα’’ του χαμογέλασε
‘’Ωραία μου κυρία έχετε φάει πρωινό;’’
‘’Όχι και πραγματικά πεθαίνω της πείνας, έχω να σου πω και τα νέα του ιατροδικαστή για την αντιδήμαρχο, αλλά περίμενε πρώτα να παραγγείλω’’

Φώναξε τον σερβιτόρο και παρήγγειλε αυγά με μπέικον, τοστ, πορτοκαλάδα και φυσικά καφέ
‘’Βλέπω ότι τιμάς το πρωινό πάρα πολύ, για πες μου τώρα πως και έμαθες τα αποτελέσματα τόσο νωρίς;’’
‘’Αν έχεις τα μέσα όλα τα κάνεις’’ του χαμογέλασε ‘’ με πήρε ο Κομπς στις τέσσερις και μισή το πρωί και με ξύπνησε για τα καλά, τα νέα δεν είναι και τόσο καλά, την μαχαίρωσε δέκα φορές και…’’ την διέκοψε ο σερβιτόρος, άφησε το φαγητό και έφυγε.
‘’Και…’’ την παρότρυνε ο Νικ
‘’Είναι κάτι που δεν θέλω να το σκέφτομαι, αλλά…, εντάξει, υπάρχουν ίχνη βιασμού πάνω της’’
‘’Σοβαρά μιλάς; Λυπάμαι πολύ, βρήκε κάτι άλλο;’’
‘’Μόνο ίχνη πάλης, δεν κάθισε με σταυρωμένα χέρια.’’
‘’Εμείς από πού θα ξεκινήσουμε;’’
‘’Θα πάμε να μιλήσουμε στον άντρα της, να μας πει αν είχε προσέξει καμιά ύποπτη κίνηση τώρα τελευταία και μετά κατευθείαν στο γραφείο μου για να ψάξουμε από τους φακέλους μου ποιος μπορεί να είναι ο δράστης.’’
Σηκώθηκαν από το τραπέζι και ξεκίνησαν για το αμάξι, πρώτος σταθμός το γραφείο του συζύγου της αντιδημάρχου.
Μπήκαν μέσα στην πολυεθνική εταιρία, ο Μαρκ Στιούαρτ ήταν ασφαλιστής γύρω στα σαράντα, κοντός και εύσωμος, τον ζήτησαν στην γραμματεία και τους είπαν να περάσουν.
‘’Καλημέρα Μαρκ, τι γίνεσαι, τα συλλυπητήρια μας, πότε είναι η κηδεία;
‘’Ευχαριστώ πολύ Κέλι, είναι αύριο το μεσημέρι, τα καταφέρνω, ο κύριος;’’
‘’Ειδικός πράκτορας Τζόουνς, χάρηκα για την γνωριμία και λυπάμαι πολύ για την απώλειά σας.’’
Ο Μαρκ του χαμογέλασε κάπως κουρασμένα
‘’Λοιπόν Μαρκ θέλω να μου αναφέρεις οποιαδήποτε παράξενη κίνηση πρόσεξες τώρα τελευταία στην Μαίρη ή στη ζωή σας γενικότερα.’’
‘’Δεν έχω να σου πω και πολλά πράγματα, ξέρεις ότι είμαστε παντρεμένοι πολλά χρόνια αλλά βρισκόμασταν μόνο τα βράδια λόγω της δουλειάς, δεν πρόσεξα κάτι παράξενο, αν και τώρα τελευταία φαινόταν κάπως φοβισμένη’’
‘’Δεν την ρώτησες γιατί και αν δεν μπορούσε να μιλήσει σε σένα γιατί δεν ήρθε σε μένα μήπως έβρισκα εγώ κάτι;’’
‘’Δεν ξέρω καλή μου, σου είπα δεν έχω κάτι να σου πω εκτός από αυτό.’’
‘’Εντάξει, αν θυμηθείς κάτι πάρε με τηλέφωνο, θα μας συγχωρήσεις τώρα πρέπει να φύγουμε’’
΄΄Γεια σας και Τζόουνς μακάρι να γνωριζόμασταν κάτω από άλλες συνθήκες, θα χαιρόμουνα πολύ να σε γνωρίσω καλύτερα’’
‘’Θα γίνει κάποια στιγμή και αυτό όμως μόλις βρούμε τον δολοφόνο της Μαίρης.’’
Βγήκαν από την εταιρία, μπήκαν στο αμάξι και ξεκίνησαν για το γραφείο της Κέλι, καθώς οδηγούσε τον ρώτησε…
‘’Νικ, έχεις χάσει ποτέ συνάδελφο;’’
‘’Όχι για καλή μου τύχη’’
‘’Μετά το γραφείο θα ήθελες να πάμε για φαγητό ή ποτό; Μου χρειάζεται να μιλήσω σε κάποιον’’
‘’Πες πως έγινε’’
‘’Σε ευχαριστώ’’
Έφτασαν στο Τμήμα και πήγαν κατευθείαν στο γραφείο, παρήγγειλαν καφέ και ξεκίνησαν να ψάχνουν τους φακέλους, η Κέλι είχε πει σε έναν υφιστάμενο της να ψάξει να βρει τις υποθέσεις που δούλεψε και να τις χωρίσει ανά κατηγορία, φόνοι, ληστείες, βόμβες κτλπ.
‘’Έχω δέκα πέντε βομβιστικές υποθέσεις από πού να αρχίσουμε;’’
‘’Από την πιο παλιά και θα συνεχίσουμε στην πιο πρόσφατη’’
‘’Λοιπόν ξεκινάμε, υπόθεση Μάρλεϋ, απορρίπτεται γιατί είναι ακόμα μέσα στην φυλακή, υπόθεση Ντιουκ το ίδιο, υπόθεση Μάντισον και Μπίτι και αυτές γιατί είναι νεκροί και οι δύο’’
‘’Αυτός εδώ, για ρίξε μια ματιά, Μόρισον λέγεται, λέει ότι αποφυλακίστηκε μετά από πέντε χρόνια με περιοριστικούς όρους.’’
‘’Ναι, τον θυμάμαι, βάλε τον φάκελο στην άκρη, συνεχίζουμε, Τζέϊκομπ, Γκρέι, Τσίλτον, Μάτλοκ και Μπερνς και αυτοί είναι ακόμα φυλακή, άρα δεν ανησυχούμε για αυτούς, Άντισον, Μπερκ, Μόρις…’’
‘’Έχω έναν ΜακΆνταμς, ο οποίος είναι έξω.’’
‘’Ωραία και ο τελευταίος μας, ο Μπλέϊκ, δηλαδή έχουμε έξι υποθέσεις που πρέπει να ερευνήσουμε’’
‘’Στα χέρια μου έχω τον Μόρισον, μετά την αποφυλάκιση του, πριν τρία χρόνια τον έπιασαν πάλι για μια ληστεία αλλά έμεινε μέσα για πέντε μήνες και την γλύτωσε πάλι’’
‘’Άντισον, μόνο δύο κλήσεις τροχαίας, τίποτα άλλο, Μπερκ, δουλεύει σε ένα συνεργείο αυτοκινήτων, δεν υπάρχει κάτι.’’
‘’Μόρις, να κάτι που δεν ξέρεις, πέθανε πριν δύο μήνες από καρδιά’’
‘’Αυτό δεν το θυμόμουνα, άρα έχουμε πέντε, ΜακΆνταμς, καθαρός και Μπλέϊκ, μόλις βγήκε από την φυλακή.’’
Κάθησαν αρκετές ώρες ακόμα συζητώντας, δεν κατάλαβαν πότε πήγε εφτά η ώρα το απόγευμα, αποφάσισαν να τα παρατήσουν και να πάνε για φαγητό.